Άδεια αμπούλα από μελάνι, Ηλιούπολη, Αττική

Η φωτογραφία εστιάζει σε ένα μεμονωμένο, μερικώς αποσπασμένο αντικείμενο, τοποθετημένο έκκεντρα, αναδεικνύοντας τη μεγάλη ανενεργή επιφάνεια ως κυρίαρχο στοιχείο. Η επιλογή αυτή λειτουργεί καθαρά δομικά, εγκαθιδρύοντας μια στατική σχέση ανάμεσα στη μορφή και το κενό. Το αντικείμενο και ο χώρος συνυπάρχουν ως ισότιμα οπτικά δεδομένα.

Η επιφάνεια του χαρτιού με το καρέ αποτελεί ένα ρυθμικό πεδίο επανάληψης. Οι γραμμές διατηρούν μια σταθερή ουδετερότητα, εντάσσοντας το αντικείμενο σε ένα αυστηρό σύστημα μέτρου. Με αυτόν τον τρόπο, η φωτογραφία ορίζει την εικόνα ως επιφάνεια.

Το αντικείμενο εμφανίζεται ως μορφολογικό γεγονός: μια σύνθεση από κύλινδρο, τρύπες και άκρα. Η ταυτότητά του είναι αποσπασματική και η παρουσία του καθαρά υλική. Η φθορά και η απουσία μελανιού αποτελούν απτά δεδομένα που μαρτυρούν έναν χρόνο που έχει ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο του, αποδίδοντας μια αίσθηση οπτικής σιωπής.

Οι περιορισμένοι χρωματικοί τόνοι δημιουργούν ήπιες διαβαθμίσεις, στρέφοντας την προσοχή στη σχέση φωτός και υφής. Η εικόνα αποπνέει σταθερότητα και απόλυτη ακινησία. Λειτουργεί επίσης ως ένα κλειστό σύστημα, όπου κάθε στοιχείο είναι απολύτως αναγκαίο.

Η σύνθεση μετατρέπει  ένα καθημερινό υπόλειμμα σε μια οπτική δομή καθαρής παρουσίας.