Vespa 50cc κόκκινη, Ηλιούπολη, Αθήνα

Αυτός που την αγόρασε, το έκανε το 1976. Τότε, λίγο μετά την μεταπολίτευση η Vespa ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς μιας ολόκληρης οικογένειας.

Τα 50 κυβικά εκατοστά της, κουβάλησαν τη μαμά στα ψώνια, το μπαμπά στη στάση να πάρει το λεωφορείο να πάει στη δουλειά , την μεγαλύτερη αδελφή στο κέντρο στο βιβλιοπωλείο της Εστίας. Κάποιες φορές φορτώθηκε και κουβάλησε στους μεγάλους μασπιέδες της, εργαλεία και υλικά οικοδομής για τις δουλειές στο χωριό που ήταν 200, 300 ή και 500 χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό σπίτι.

Στην μάλλον άβολη σέλα της, φορτώθηκε το πρώτο φλερτ, τον θηριώδη φίλο που έσφιγγε τα πόδια του κάθε φορά που η βέσπα πέρναγε ανάμεσα σε αυτοκίνητα, τη γειτόνισσα που κάθονταν σε «γυναικείο» στυλ αφού έτσι είχε μάθει από τον μακαρίτη τον άντρα της που είχε Zoudapp (ζούνταπ).

Ο χειριστής της, το αφεντικό της που την ταλαιπωρούσε,  τα πρώτα χρόνια δεν είχε δίπλωμα οδήγησης (δεν τα κατάφερνε στα σήματα). Έτσι, κάθε συνάντηση με την τροχαία ήταν κάτι μοιραίο που το μοιράζονταν με τους φίλους του είτε είχε το χαρτί της κλίσης είτε τους είχε πείσει ότι ήταν καλό παιδί και του την χαρίζανε. Όταν πήρε δίπλωμα άφησε την ταπεινή 50άρα Vespa του στο χωριό και πήρε μια 200άρα.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν από τα μάτια του, από τα χέρια περνούσαν μεγαλύτερα και πιο άξια "εργαλεία" με διάφορα εξωτικά ονόματα: Enduro, Street, On-off. Κάποιες από αυτές τις μηχανές τον ταξίδεψαν σε άλλες χώρες, τον μετέφεραν σε άλλες δουλειές και τον βοήθησαν όταν τα βάρη του γάμου και των παιδιών τον υποχρέωναν να κινείται με ταχύτητα μέσα στη πόλη που γέρναγε μαζί του.

Κάποια καλοκαίρια η βαρεμάρα και η περιέργεια τον έσπρωχναν να βάλει μπροστά τη ξεχασμένη αλλά όχι νεκρή 50άρα. Άνοιγε τον αέρα, το διακόπτη της βενζίνης και με τη παντόφλα στο πόδι έριχνε μανιβελιές. Όταν με τα πολλά η Vespa έπαιρνε μπρος, η αυλή γέμισε με τη  μυρωδιά του καμένου λαδιού και το θόρυβο μιας γερασμένης μηχανής που έκανε του σκύλους της περιοχής να δαιμονίζονται.

Λίγο πριν η Vespa κλείσει τα σαράντα, πήγε για service, βάφτηκε στο κόκκινο της Ferrari, απόκτησε νέα λάστιχα και νέο οδηγό, απόγονο του πρώτου. Η ίδια παραμένει μετά από τόσα χρόνια τόσο γοητευτική όσο ήταν. Ο νέος της οδηγός από σεβασμό στα χιλιόμετρα και την ομορφία της, την πηγαίνει στο χωρίο με το τραίνο.