Παντελής Βούλγαρης, Σύντομο Ιστορικό

Ο Παντελής Βούλγαρης είναι ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες κινηματογραφιστές. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε τις κινηματογραφικές του σπουδές στη σχολή Σταυράκου. Πολύ πριν παρουσιάσει την πρώτη του ταινία με τίτλο: “Ο κλέφτης”  το 1965, είχε εργαστεί σαν βοηθός σκηνοθέτη σε περίπου 40 ταινίες, κάτι που πιθανόν προετοίμασε την πολύ επιτυχημένη του πορεία. 

Πέρα από τις διακρίσεις, τη μεγάλη αποδοχή από το κοινό και τις εμπορικές επιτυχίες, οι ταινίες του Παντελή Βούλγαρη είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της τέχνης του κινηματογράφου. Ακόμη και οι αρχικές δουλειές του όπως “Ο Τζίμης ο Τίγρης”  και “Το Προξενιό της Άννας” κρύβουν την μαγεία που καθηλώνει τον θεατή στην καρέκλα του και τον εντάσσει βαθιά στον πυρήνα των συναισθημάτων που καλούνται να διαχειριστούν  οι ήρωες, είτε πρόκειται για έναν μασίστα είτε για μια οικιακή βοηθό.

Αυτή η βουτιά στο ψυχισμό  γίνεται με έναν άψογο κινηματογραφικό λόγο που κάνει τους θεατές να ταυτίζονται με το δράμα των ηρώων  ακόμη και αν διαφωνούν με τις επιλογές τους. Η ταινία  “Τα πέτρινα Χρόνια”  είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της ταύτισης, αφού ένα σημαντικό κομμάτι των θεατών άφησε στην άκρη τις ριζικά αντίθετες πολιτικές του πεποιθήσεις και συμμετείχε στα δεινά του ζευγαριού που λόγω των ιδεών του, ζει τον έρωτα του μέσα στη φυλακή.

Οι ανθρώπινες επιλογές κυριαρχούν στις αριστουργηματικές ταινίες του Βούλγαρη. Για παράδειγμα στη “Η φανέλα με το νούμερο 9”, στη  “Μικρά Αγγλία”  και στο “Happy Day”  οι επιλογές αυτές γίνονται κόντρα σε πανίσχυρους αντιπάλους που ζουν μέσα στους ίδιους τους ήρωες, στα θέλω, σε αυτά που αγαπούν και στα πιστεύω τους. Αυτές οι επιλογές βρίσκονται και στη σπονδυλωτή ταινία “Όλα είναι δρόμος” μόνο που εδώ η εσωτερική διαμάχη εντείνεται σε τέτοιο βαθμό που τους οδηγεί σε ακρότητες.  

Η ιστορία επίσης κυριαρχεί στις ταινίες του. Το “Τελευταίο σημείωμα”, οι “Νύφες”, και η “Ψυχή βαθιά” κρύβουν το πάθος του σκηνοθέτη για την ιστορική έρευνα και την προσπάθεια του να συμπληρώσει τα όποια κενά έχει αφήσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. 

Το έργο του αντανακλά τη σύνδεση του με την πραγματικότητα και τη διάθεση να κατανοήσει τον τόπο  και τους ανθρώπους γύρω του. Αντανακλά επίσης την πρόθεση του να κάνει αυτό που τον συγκινεί και αγαπά, ελπίζοντας ότι το κοινό θα αποδεχτεί τις ιδέες και το ύφος του. 

Ο κινηματογράφος του καταγράφει και κάνει τα πάντα ορατά, όχι μόνο τις σκηνές αλλά και το κλίμα και τη διάθεση που είχαν όσοι συμμετείχαν στα γυρίσματα. Ίσως για αυτό στις προβολές των ταινιών του υπάρχει απόλυτη σιωπή. Μια σχεδόν ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που συντελείται όταν ένα έργο τέχνης σου δείχνει έναν άλλο καινούργιο για εσένα δρόμο.