Εύα Κοταμανίδου, σύντομο Ιστορικό

Το καλοκαίρι του 1973 η Εύα δέχτηκε ένα τηλεφώνημα που θα άλλαζε τη ζωή της και θα έκανε τον Ελληνικό κινηματογράφο πιο πλούσιο. Στο τηλέφωνο ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και η Εύα δεν ήταν άλλη από την Κοταμανίδου, την ηθοποιό που ταυτίστηκε όσο καμία με τις ταινίες του.

Από αυτό το πρώτο τηλεφώνημα μέχρι την ολοκλήρωση της ταινίας, μεσολάβησαν επίπονα και δύσκολα γυρίσματα, πολύ κρύο, καθυστερήσεις, τα γεγονότα του πολυτεχνείου, ατελείωτες πρόβες, αλλά και η ποίηση της κινηματογραφικής γλώσσας του Αγγελόπουλου και η ευφορία που προκαλεί η συνεργασία μιας ομάδας ανθρώπων, που επιδιώκει έναν κοινό στόχο έχοντας  την αίσθηση ότι κάνουν κάτι μοναδικό

Το φθινόπωρο του 1975 η ίδια, κέρδισε το πρώτο της βραβείο στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και η ταινία, αφού είχε αναγνωριστεί στις Κάννες, μπήκε στις 100 πιο σημαντικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η ταινία που ήταν και η πρώτη της Κοταμανίδου ήταν ο Θίασος. 

Ο Θίασος είναι η ταινία που μας σύστησε την Κοταμανίδου στην οθόνη προβολής και μας χάρισε μια ηθοποιό που είχε εκπαιδευτεί από το θέατρο Τέχνης να εκφράζεται με το σώμα. Μια δυνατότητα που τη βοήθησε να  αποδώσει πιθανόν καλύτερα από κάθε άλλη την κινηματογραφική άποψη του Αγγελόπουλου. 

Η ίδια  η ηθοποιός αναφέρει σε συνεντεύξεις της ότι υπήρξαν πολλές καταστάσεις κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας που συνέβαλαν στην μυθοποίηση της. Για παράδειγμα το σενάριο της δεν το ήξερε κανείς από τους ηθοποιούς, αρχικά δεν ήξεραν ούτε τι ρόλο θα υποδύονταν. Κάποια στιγμή τους το αφηγήθηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Πολλές σκηνές της ταινίας επίσης κατά την γνώμη της συνέβαλαν στην εξαιρετική της δραματουργία. Για παράδειγμα, εκείνο το εφιαλτικό πλάνο με τους δύο κρεμασμένους στην είσοδο του χωριού που υποδέχεται τους ηθοποιούς την ώρα που τραγουδάνε διαφημίζοντας την παράσταση. Μια συνάντηση με τον πόνο και τη δυστυχία τη στιγμή ακριβώς που προσπαθούν να τα ξεχάσουν και για λίγο να τα αφήσουν πίσω τους.  

Η Κοταμανίδου συμμετείχε σε ακόμη πέντε ταινίες του Αγγελόπουλου: στους Κυνηγούς, στο Μεγαλέξανδρο, στο Τοπίο στην ομίχλη, στο βλέμμα του Οδυσσέα με τελευταία το Λιβάδι που δακρύζει το 2004. Συμμετείχε επίσης και σε αρκετές ταινίες άλλων σκηνοθετών, όπως  η Ρόζα του Χριστόφορου Χριστοφή το 1982 και το Ζωή Χαρισάμενη του Πατρίς Βιβανγκό το 1993 που της χάρισαν ακόμη δύο βραβεία του φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. 

Η τεράστια υποκριτική της δεινότητα είναι αλήθεια ότι συνέβαλε στη στήριξη του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου σε τέτοιο βαθμό που στη συνείδηση μας είναι πιο κινηματογραφική από ότι θεατρική αν και παρέμεινε στο θέατρο τέχνης και σαν ηθοποιός αλλά και ως δασκάλα. 

Ίσως αυτή η σχέση που ανέπτυξε με το σινεμά να ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν την επιλογή της από τον Αγγελόπουλο, στον κινηματογράφο Ηρώδειο στη Nέα Φιλαδέλφεια, τόπο γέννησης της. Θεωρούμε σίγουρο ότι καταλάβαινε από τότε, τη μαγεία των ειδώλων που σχηματίζονταν από τη  φωτεινή ακτίνα τη στιγμή της προβολής.