Επιστήμη και Κινηματογράφος

Το 1839  η Γαλλική Ακαδημία επιστημών αξιολόγησε θετικά τη νέα τέχνη της Δαγκεροτυπίας που ήταν μια πρώιμη φωτογραφική τεχνική προβλέποντας τη προσφορά της στην επιστήμη και κυρίως στην Αρχαιολογία που εκείνη την εποχή ήταν σε ανάπτυξη.

Μερικά χρόνια αργότερα το 1878 ο φωτογράφος Μάιμπριτζ κατάφερε να δημιουργήσει μια σειρά φωτογραφιών που η διαδοχική τους προβολή έδινε την αίσθηση της κινούμενης εικόνας. Ο Μαίμπριτζ με τη χρήση πολλαπλών φωτογραφικών μηχανών κατέγραψε τον καλπασμό ενός αλόγου και απέδειξε ότι υπάρχουν στιγμές που τα πόδια του δεν έχουν επαφή με το έδαφος. Την ίδια περίπου εποχή ο Γάλλος φυσικός Μαρέ κατάφερε να συλλάβει φωτογραφικά το πέταγμα ενός πουλιού χρησιμοποιώντας μια φωτογραφική μηχανή ικανή να αποτυπώνει 12 φωτογραφίες το δευτερόλεπτο.

Οι δουλειές και των δύο φωτογράφων είχαν σαν στόχο την καταγραφή και την ανάλυση μιας γρήγορης κίνησης που δεν μπορούσε να συλλάβει με ακρίβεια το ανθρώπινο μάτι. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά φωτογραφιών που έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για τη δημιουργία του κινηματογράφου. Έτσι, το πρώτο κίνητρο για τη δημιουργία του κινηματογράφου ήταν επιστημονικό.

Αργότερα όταν άρχισε o κινηματογράφος να εξαπλώνεται σε όλο και μεγαλύτερα κοινά και άρχισε να μετατρέπεται σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «έβδομη τέχνη», ο Γάλλος κινηματογραφιστής Μελιές τo 1902 παρουσιάζει μια ταινία μικρού μήκους που θεωρείται το πρώτο κινηματογραφικό ταξίδι στο διάστημα με τίτλο: Ταξίδι στη Σελήνη. Η επιστημονική φαντασία  φεύγει από τις σελίδες των βιβλίων και μέσα από τον κινηματογράφο γίνεται σε τέτοιο βαθμό ελκυστική που φαίνεται να ορίζει τα μελλοντικά επιτεύγματα. 

Τη δεκαετία του 1920 ο κινηματογράφος γίνεται «ομιλών» και είκοσι χρόνια αργότερα γίνεται έγχρωμος. Είναι δύο τεχνολογικές εξελίξεις  που ολοκληρώνουν την υποδομή του. Τα τεχνολογικά και τα εκφραστικά του μέσα διαμορφώνουν μια  νέα γλώσσα, την κινηματογραφική. Μια γλώσσα ικανή να μεταφέρει εκτός των άλλων, σύνθετα επιστημονικά επιτεύγματα με τρόπο απλό και κατανοητό σε όλη σχεδόν την ανθρωπότητα.

Η camera γίνεται εργαλείο πρώτης γραμμής για κάθε επιστημονική έρευνα. Κάθε γεγονός καταγράφεται όπου και αν γίνεται. Στο διάστημα, στα βάθη των ωκεανών, σε φωλιές ζώων, σε ηφαίστεια, σε σπήλαια, ακόμη και μέσα στον ανθρώπινο σώμα. Η camera συμπληρώνει το ανθρώπινο μάτι σε αόρατα φάσματα όπως το υπεριώδες και το υπέρυθρο. H camera γίνεται το οπτικό μας εργαλείο για όλο το σύμπαν δίνοντας μας τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε με ακρίβεια από έναν ΙΟ μέχρι ένα σούπερ ΝΟΒΑ.  

Τεχνικά, η εικόνα εξελίσσεται διαρκώς και γίνεται ο πρώτος επωφελούμενος από κάθε καινοτομία. Αυτή τη στιγμή τα περισσότερα συστήματα παρακολούθησης φυσικών φαινομένων όπου και αν βρίσκονται δρουν βάση σεναρίων για την καταγραφή και την εκτίμηση της πιθανής εξέλιξης τους, χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση. Η παρατήρηση  των ηλιακών κηλίδων, η ανακάλυψη ζωής σε σκοτεινές αβύσσους, η καταγραφή της σύγκρουσης ηλεκτρονίων μέσα σε έναν επιταχυντή και η φασματοσκοπική ανάλυση αστεριών είναι μερικά μόνο από τα χιλιάδες παραδείγματα τέτοιων εργασιών που συμβαίνουν καθημερινά και έχουν στην αφετηρία τους στην κινηματογραφική τεχνική.    

Η ψηφιακή εποχή έφερε μέσω της εικόνας την επιστήμη ακόμη πιο κοντά σε όλους. Όλοι έχουμε τη δυνατότητα όχι μόνο να βλέπουμε αλλά να παράγουμε με το πάτημα ενός κουμπιού το δικό μας περιεχόμενο. Κάτι τέτοιο δεν μας κάνει φυσικά επιστήμονες μας δίνει όμως την ευκαιρία να μεταφέρουμε τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις ιδέες μας σε όλο τον πλανήτη, χωρίς κανένα κόστος και με στιγμιαία ταχύτητα. Εκατομμύρια video δημιουργούντα κάθε χρόνο. Πολλά από αυτά αφορούν τεχνικές επίλυσης προβλημάτων, συνταγές, κατασκευές, κριτικές αλλά και ιδέες, προϊόντα, υπηρεσίες και καινοτομίες  που αφορούν σημαντικά θέματα της ζωής μας όπως η υγεία, η εκπαίδευση και η ασφάλεια. 

Η δύναμη της εικόνας είναι μια από αυτές που αλλάζουν της ζωή μας. Είμαστε σχεδόν προγραμματισμένοι να εμπιστευόμαστε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, τα μάτια μας. Αυτό όμως, και θέλει προσοχή, δεν σημαίνει ότι η εικόνα είναι πάντα αληθινή.